Chyba każdemu kojarzy się on jednoznacznie z tym warzywem. Historia bigosu pokazuje jednak, że nie zawsze tak było. Początkowo tym mianem określało się danie, które bardziej przypominało gulasz i niekoniecznie w jego skład wchodziła kapusta.
Pochodzenie nazwy tej potrawy też nie jest pewne. Istnieje teoria, że pochodzi od niemieckiego słowa oznaczającego polać lub dolać lub z włoskiego, gdzie podobnie nazywało się kociołek do gotowania rosołu. Obecnie nie mamy wątpliwości, czym jest ta potrawa i jakimi składnikami zapełnić garnek do bigosu. Choć odnośnie do powstania nazwy potrawy możemy mieć wiele wątpliwości, to raczej wiadomo, jak powstał bigos. A jego początki nie były zbyt „szlachetne”.
Bigos to danie, które przyrządzało się z resztek mięs, które gospodarnym paniom domu szkoda było wyrzucić. Dzięki ich zapobiegliwości i gospodarności możemy do dziś cieszyć się jego wyśmienitym smakiem. Kiszona kapusta doskonale współgrała z mięsem – zwłaszcza z dziczyzną – a przy okazji pomagała zwiększyć objętość potrawy. Historia bigosu sięga, aż XV wieku. Przyrządzało się go wówczas często na ognisku, a takie naczynie jak garnek do bigosu oczywiście jeszcze nie istniało. Gotowało się go w dużym kotle, z którego mogło się najeść wielu mężczyzn. Bigos był bowiem potrawą, którą często serwowano myśliwym, gdy wracali z polowania. Dzisiaj nie pogardzi nim nikt, a przepisy na jego przyrządzenie przekazywane są z pokolenia na pokolenie.
